บทนำ
จนกระทั่ง ญาดา เข้ามาในชีวิตของเขาด้วยความไม่ตั้งใจ
บท 1
หญิงสาววัย 22 ปีเดินฮัมเพลงโปรดเข้ามาภายในที่ทำงานของเธอด้วยความสบายใจ วันนี้ไม่ใช่วันแรกที่เธอมาทำงานที่นี่ แต่เป็นวันแรกที่หญิงสาวได้บรรจุเป็นพนักงานประจำ หลังจากที่ทำงานเป็นพนักงานฝึกหัดระหว่างกำลังศึกษาอยู่ระดับปริญญาตรี พอจบญาดาได้เลื่อนตำแหน่งมาเป็นพนักงานทดลองงาน หนึ่งปีที่เธอพยายามทำงานอย่างเต็มที่ ขยันขันแข็ง ไม่เคยขาดลามาสาย ทำให้ญาดาได้รับการพิจารณาเป็นพนักงานประจำตามความตั้งใจ
“เปิ้ล...วันนี้มาเร็วจังเลยนะ” ชาสิรีเพื่อนร่วมงานนิสัยดีเอ่ยถามขณะทั้งสองกำลังแต่งตัวไปเป็นเครื่องแต่งกายที่ทางโรงแรมจัดให้
“เป็นพนักงานประจำวันแรกนี่ ก็ต้องขยันหน่อย เดี๋ยวเจ้าของโรงแรมเขาจะไล่ออก” เธอพูดอย่างอารมณ์ดี ใบหน้าสาวเคลือบด้วยรอยยิ้ม
“ดีใจด้วยนะที่ได้บรรจุซะทีหลังจากรอเวลานี้มานาน” เพื่อนสาวพูดและยิ้มอย่างมีไมตรีจิต
“ขอบใจ เงินเดือนออกเดี๋ยวพาไปเลี้ยง”
“ได้เลย บอกล่วงหน้าก็แล้วกันรีจะได้ล้างท้องรอ”
“ท้องแค่นี้จะกินได้เท่าไหร่กัน ข้าวจานเดียวก็อิ่มแล้ว เปิ้ลคิดไม่ผิดหรอกที่พารีไปเลี้ยงข้าว เพราะกินน้อยไม่เปลืองเงินดี”
“รู้ทันอีกแล้ว...ไปกันเถอะ เดี๋ยวพี่ไพจะดุเอา” สองสาวออกจากห้องแต่งตัวของพนักงาน เพราะหากเข้าแผนกช้าแม้วินาทีเดียวรับรองได้เลยว่า ประไพผู้จัดการแผนกจะต้องบ่นเกี่ยวกับการรักษาเวลาในการทำงานยาวแน่นอน ทางที่ดีไปก่อนเวลาสักสิบนาทีน่าจะดีกว่า
ห้องอาหารนานาชาติคือส่วนที่ญาดาต้องรับผิดชอบ หน้าที่บริการเป็นหน้าที่ที่เธอรัก รอยยิ้มที่สวยงาม ดวงหน้าหวานสวยยิ่งมองยิ่งเพลิดเพลิน ริมฝีปากรูปกระจับสีชมพูสด ถูกเคลือบด้วยลิปใสส่งผลให้ดวงหน้าของเธอสวยงามราวกับเทพธิดาน้อย ดึงดูดบุรุษเพศให้เหลียวมองได้ไม่ยาก
“เปิ้ล...เอาอาหารชุดนี้ไปส่งที่ห้องสวีตด้วยนะ” ประไพชี้ไปที่รถเข็นอาหารของทางโรงแรม
“ไหนคะอาหาร เปิ้ลเห็นแต่ขวดเหล้า” ญาดาเอ่ยถามเมื่อมองไปที่รถเข็น ดวงตาสีน้ำตาลเข้มมองไม่เห็นอาหารเลยสักจาน นอกจากเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ราคานับหมื่นบาทอยู่หนึ่งขวดเท่านั้น
“นี่แหละคืออาหารของลูกค้าที่พักอยู่ที่ห้องสวีต” ประไพจำได้ดี 4 ปีมาแล้วที่ชายหนุ่มรูปงามคนนี้มาเป็นแขกวีไอพีที่นี่ เขาจะมาที่โรงแรมแห่งนี้ทุกปี เพื่อเตือนความจำและความหลังครั้งเก่าก่อนระหว่างหญิงคนรักที่ตายจากไปและทุกครั้งอาหารที่เขารับประทานตลอดช่วงระยะเวลาที่อยู่ที่นี่คือ สุรา
“มีด้วยเหรอพี่ไพกินเหล้าแทนข้าว พิลึกจัง”
“มีสิก็คุณคาร์ลนี่แหละ คนรักของเขาชื่อวรัญชิญาไง ที่เป็นนางแบบดาวรุ่ง แต่น่าเสียดายต้องมาตายจากไปตั้งแต่อายุยังน้อย บังเอิญจังเลยชื่อเล่นของคนรักคุณคาร์ลชื่อว่าเปิ้ลเหมือนกับเรานี่แหละ คุณคาร์ลจะมาที่นี่ทุกปี ในวันครบรอบที่คุณเปิ้ลเขาเสียชีวิต นี่ก็สี่ปีมาแล้ว จะหมกตัวอยู่แต่ในห้อง ไม่ออกไปไหนจะอยู่จนครบหนึ่งอาทิตย์แล้วจึงกลับไปอิตาลี พนักงานที่นี่เขาชินกันหมดแล้ว เปิ้ลอาจจะยังไม่รู้เพราะไม่เคยขึ้นไปเป็นรูมเซอร์วิส เขาน่าสงสารมากนะเปิ้ล รักเดียวใจเดียว แม้ว่าคนที่เขารักจะจากไปแล้ว” ประไพไม่รู้สึกสมเพช ตรงกันข้ามเธอรู้สึกทึ่งกับความรักที่มั่นคงของเขาและสงสารกับความรักที่ไม่สมหวังของคาลิเอโป ยึดมั่นถือมั่นจนกระทั่งถึงปัจจุบัน
“สงสัยคุณคาร์ลเขาคงรักคุณเปิ้ลมากนะคะ สี่ปีมาแล้วยังฝังใจอยู่เลย น่าสงสารนะคะ” ญาดารู้สึกสะท้อนใจกับความรักที่มั่นคงของคาลิเอโป จะมีผู้ชายแบบนี้จริงหรือที่ยึดมั่นกับความรักที่จากไปอย่างไม่มีวันกลับ ผู้หญิงคนนั้นช่างโชคดีจริงๆ
“รีบไปเถอะ เดี๋ยวคุณคาร์ลเขาจะโมโหเอา” รูมเซอร์วิสส่วนมากจะเป็นผู้ชาย หากแต่วันนี้มีลูกค้าที่มาพักสั่งอาหารให้ไปรับประทานอาหารที่ห้องมากกว่าวันอื่นๆ ประไพจำเป็นที่ต้องให้ญาดานำอาหารขึ้นไปให้ลูกค้ารายนี้
“ค่ะ พี่ไพ” หญิงสาวยิ้มให้ประไพอีกครั้ง ก่อนที่จะเข็นรถที่มีเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ น้ำแข็งและมิกเซอร์ ตรงไปที่ลิฟต์ในส่วนของพนักงาน ขึ้นไปที่ห้องสวีตชั้นบนสุดของโรงแรม
“ออกไป...บอกให้ออกไปไง ไสหัวออกไปให้หมด” เสียงอ้อแอ้ของคาลิเอโปตวาด บรรดาลูกน้องที่พยายามพาร่างของเจ้านายหนุ่มเข้าไปพักผ่อนภายในห้องนอน หลังจากที่คาลิเอโปดื่มแอลกอฮอล์มาราธอนสามวันสามคืน มีเพียงขนมปังสองแผ่นกับกาแฟร้อนๆ เท่านั้นที่ตกถึงท้องเมื่อเช้านี้เพียงมื้อเดียว
“เข้าไปนอนเถอะครับคุณคาร์ล...ไปนอนเถอะครับ” สเตฟี่พยายามขอร้องคนที่ไม่มีสติที่จะรับฟังอะไรทั้งสิ้นอย่างเหนื่อยหน่ายใจ มาที่โรงแรมนี้ทุกครั้งเมื่อใด เจ้านายของเขาเปลี่ยนเป็นคนละคน เมามายไม่ได้สติ คร่ำครวญหาแต่วรัญชิญา ไม่ว่าจะกี่ปีหัวใจของเจ้านายหนุ่มมีแต่วรัญชิญาคนเดียว
“ไม่ไปโว้ย!!...อย่ามายุ่งบอกให้ออกไปไม่เรียกไม่ต้องเข้ามา ไป ออกไป...แล้วเมื่อไหร่เหล้าที่สั่งจะมาสักทีวะ...ช้าจริงโว้ย” เขาสบถออกมาดังลั่น หากแต่สเตฟี่ไม่ลดละที่จะพาร่างของคาลิเอโปเข้าไปในห้องนอนอย่างทุลักทุเล โดนศอกกลับบ้าง โดนชกบ้าง โดนถีบบ้างก็ตาม เพราะว่าอยากให้เจ้านายได้พักผ่อนแล้วกลับมาเป็นคนเก่าให้เร็วที่สุด
“เหนื่อยฉิบ...เลยพี่สเตฟี่ มาที่นี่ทีไรคุณคาร์ลเป็นอย่างนี้ทุกที” คารอสลูกน้องอีกคนอดบ่นไม่ได้ ก่อนที่จะมาที่นี่ เจ้านายของเขาเป็นผู้เป็นคนมากกว่านี้ เคร่งขรึม เอาการเอางาน ไม่ดื่มสุรา แม้จะไม่มีรอยยิ้มก็ตาม ดีกว่าตอนนี้มากมายนัก
“ออกไป บอกให้ออกไปไง...รำคาญจริงๆ เลย ออกไป...เหล้ามาหรือยังวะ...ไอ้สเตฟี่บอกให้ออกไปไง ถ้าไม่ออกไปกูจะยิงมึงทิ้งนะ” คนไม่ได้สติไม่เพียงแต่พูด ผลักร่างลูกน้องทั้งสองลงไปนั่งอยู่ที่พื้น หยิบปืนที่อยู่โต๊ะหัวเตียงออกมา ทำท่าจะยิงส่งผลให้ทั้งสองวิ่งออกจากห้องแทบไม่ทัน
“ขนาดเมายังดุขนาดนี้ ถ้าไม่เมามีหวังเราสองคนลงไปนอนที่โลงแน่เลยพี่” คารอสบ่นอุบหลังจากที่วิ่งหนีออกมาจากห้อง
“อย่าบ่นเลยน่า...ตอนไม่เมาไม่เป็นอย่างนี้หรอก กลับไปอิตาลีคุณคาร์ลเขาก็เหมือนเดิมแล้ว”
“ผมไม่เข้าใจเลย รู้ว่ามาที่นี่แล้วต้องเจ็บจะมาทำไม ตอกย้ำความเจ็บปวดเปล่าๆ” คารอสพูดอย่างไม่เข้าใจ
“เพราะรักไง...คุณคาร์ลรักคุณเปิ้ลมากถึงมากที่สุด คุณคาร์ลเขาทำใจไม่ได้และไม่มีวันทำใจได้ เจ้านายมาที่นี่เพื่อมาหาคุณเปิ้ล เพราะเจ้านายมีความคิดหนึ่งว่า สักวันหนึ่งเจ้านายจะได้เจอกับคุณเปิ้ลอีกครั้ง” สเตฟี่เข้าใจความรู้สึกของเจ้านายดี คาลิเอโปเคยบอกกับเขาว่า วรัญชิญามาเข้าฝันเขาบอกว่าให้เดินทางมาหาเธอจะได้พบกันอีกครั้งและครั้งนี้จะไม่มีวันแยกจากกัน จนกว่าจะหมดลมหายใจของชีวิต
“จะเจอยังไงคนตายกับคนเป็น ถ้าเจอก็คงเป็นผี...บรื๋อ...สยอง ผมไม่เอาด้วยหรอก ถ้าเจอผมวิ่งป่าราบแน่” คำบอกเล่าของสเตฟี่ทำให้คารอสขนหัวลุกขึ้นมาทันที
“ไม่ว่าจะเป็นผีหรือว่าเป็นคน เจ้านายของเราไม่กลัวหรอก ขอให้เจอเท่านั้น ไปเถอะไปพักผ่อน พรุ่งนี้จะต้องมาดูแลเจ้านายแต่เช้า” สองหนุ่มถอนหายใจก่อนจะเดินออกไปจากห้องสวีตเพื่อไปห้องพักของทั้งสอง ที่อยู่ฝั่งตรงข้าม
บทล่าสุด
#143 บทที่ 143 143
อัปเดตล่าสุด: 11/18/2025#142 บทที่ 142 142
อัปเดตล่าสุด: 11/18/2025#141 บทที่ 141 141
อัปเดตล่าสุด: 11/18/2025#140 บทที่ 140 140
อัปเดตล่าสุด: 11/18/2025#139 บทที่ 139 139
อัปเดตล่าสุด: 11/18/2025#138 บทที่ 138 138
อัปเดตล่าสุด: 11/18/2025#137 บทที่ 137 137
อัปเดตล่าสุด: 11/18/2025#136 บทที่ 136 136
อัปเดตล่าสุด: 11/18/2025#135 บทที่ 135 135
อัปเดตล่าสุด: 11/18/2025#134 บทที่ 134 134
อัปเดตล่าสุด: 11/18/2025
คุณอาจชอบ 😍
มาเฟียจ้าวชีวิต
“ผมต้องการยาคุมกำเนิด” อดัมแจ้งสิ่งที่ต้องการโดยทันที น้ำฟ้าหันไปมองคนข้างกายที่ยังกุมมือเธอด้วยดวงตาที่เบิกกว้างจนดวงตาสีน้ำตาลเข้มแทบจะหลุดออกจากเบ้าตา
“ครับ” เภสัชกรขานรับพร้อมกับหันหลังหยิบสิ่งที่ลูกค้าตรงหน้าต้องการ ด้วยแววตาที่เรียบเฉย
“คุณครับ...คุณคิดว่าเธอคนนี้ควรใช้เวลากับผมเพียงแค่ยี่สิบเอ็ดหรือแค่ยี่สิบแปดวันเท่านั้นเหรอครับ” คำพูดของอดัมสร้างความฉงนไม่เข้าใจให้กับเภสัชกรตรงหน้าอย่างมาก
“เอ่อ...ขอโทษครับ...ผมไม่เข้าใจ”
“ก็เธอคนนี้...คนที่ยืนอยู่ข้างๆ ผม...เธอเข้าใจว่าผมจะให้เธออยู่กับผมเพียงแค่ปริมาณยาคุมกำเนิดที่ผมให้เธอกิน” อดัมพูดต่อโดยที่สายตาของเขายังคงจ้องอยู่ที่เภสัชกรเท่านั้น แต่กลับเป็นเภสัชกรที่ย้ายสายตามามองคนที่ถูกกล่าวถึง และตอนนี้เภสัชกรก็เห็นใบหน้าเธอซับสีเลือดอย่างเห็นได้ชัดมากขึ้นเมื่อได้ยินประโยคคำพูดของคนข้างๆ เธอ
“เข้าใจแล้วครับ...ทั้งร้านผมมียาตัวนี้อยู่น่าจะหนึ่งลังและในหนึ่งลังนั้นมีอยู่สี่ร้อยกล่องครับ...คุณจะเหมาหมดเลยมั้ยครับ” เภสัชกรวัยกลางคนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมามากกว่าชายตรงหน้าหลายปีนักกล่าว
รุ่งอรุโณทัยฝากผลงาน ในเซต Romance Of Mafia ลำดับที่ 2 ไว้ด้วยนะคะ รับรองสนุกมากๆ มาเฟียลูกครึ่งไทย-อเมริกัน เป็นลูกชายของพีท+หนูนา จากจังหวะรักมาเฟีย เซต Romance Of Mafia
ร้ายรักอันธพาล
"มาช้านะคนสวย" ปรินเอ่ยแซว เขาส่งสายตากะลิ้มกะเหลี่ยและมองหน้าอกที่ขยายใหญ่กว่าปกติก็อดถามไม่ได้ แค่ริมฝีปากเขาเผลอขึ้นโดยไม่ทันได้ออกเสียงกาเนสก็พูดขึ้นเสียก่อน
"ฉันไปทำนมมาใหม่แล้ว เลิกล้อว่านมแบนได้แล้วนะ" กาเนสนั่งลงบนเก้าอี้ข้างโอโซนพร้อมกับแอ่นหน้าอกขึ้นเล็กน้อย อวดเต้ากลมกลึงขนาดพอดีมือทรงหยดน้ำที่ถูกเกาะอกดันทรงขึ้นจนเห็นร่องอกเบียดแน่น
"ให้กูบีบดูหน่อย มันเหมือนของจริงไหม" ไม่ทันที่กาเนสจะให้อนุญาต โอโซนก็ยื่นมือมาบีบเคล้นหน้าอกเธอเบา ๆ ต่อหน้าเพื่อนผู้ชายอีกห้าคนรวมถึงแป้งปั้นที่นั่งอยู่บนหน้าตักบดินทร์ด้วย
"เป็นไง เหมือนนมแม่มึงไหมคะ" เธอจิ๊ปากถามอย่างเอาเรื่อง
"ไม่เหมือน ถ้าให้เหมือนกูต้องได้ดูด"
ทัณฑ์เสน่หามาเฟีย
คือการตัดสินใจพลาดผิดครั้งใหญ่ของ มัสมิน สาวสวยแสนอ่อนหวาน
ผู้ต้องรับโทษทัณฑ์สาหัสจาก ลอวเรนซ์ มาร์โค ริคาร์ดิอาโด
มาเฟียหนุ่มลูกครึ่งไทย ฝรั่งเศส อิตาเลี่ยน
ทายาทเจ้าของอาณาจักรธุรกิจการบินยักษ์ใหญ่ของอิตาลี
ผู้เก็บความเคียดแค้นเพื่อรอเวลา กลับมาให้เธอ ชดใช้
ไม่มีสัมผัสอันน่าหลงใหล โลกของเธอแล้งไร้ซึ่งความฉ่ำชื่น หญิงสาวแห้งผากราวโตรกธารเหือดหายซึ่งสายน้ำ เขาเหยียบย่ำ ทำให้เธอสั่นสะท้านและรู้สึกถึงการปริแยกจนมัสมินภาวนาให้อวสานแห่งราตรีกาลล่วงผ่านมาโดยไว
“ริค! นุ่นเจ็บเหลือเกินค่ะ...นุ่นทรมานเหลือเกิน”
เปลือกตาคู่สวยปิดลงเพื่อขับหยาดน้ำหยดแล้วหยดเล่าร่นไหลลงไปตามขมับบาง มือเรียวที่แปะป่ายตามลำตัวของเขาไล้ขึ้นไปหยุดบนใบหน้าคร้ามคมสากระคายด้วยไรขนเคราสั้น ๆ ซึ่งทิ่มแทงบาดผิวทุกครั้งที่เขาฝังมันลงบนเนื้อตัวสีชมพู ลอวเรนซ์เลื่อนคลายการกอดรัดแต่ร่างนั้นก็ยังขยับความแข็งแกร่งเข้าออกในหลืบลึกของกายสาว ความสุขที่ปนมากับความทุกข์หลากล้นท้นหัวใจ หากก็ทำได้เพียงจำนนต่อกำแพงทิฐิซึ่งข้ามไปได้ยากเย็น
Not Love | ไม่รัก(อย่ากั๊ก!!)
นั่นคือประโยคที่มันย้ำเตือนให้ฉันเจียมตัวแล้วต้องเลิกรักผู้ชายเย็นชาอย่างพี่เรย์
ในเมื่อเขาบอกกับฉันอย่างชัดเจนขนาดนั้น ฉันคงไม่โง่รักเขาต่อ....
พันธะสัมพันธ์ร้าย
ร้ายรัก Be savage!
“เธอมีทางเลือกแค่ 2 ทางเท่านั้น คือยอมฉันโดยไม่มีข้อตกลง และข้อสองก็ตามนั้น”
พี่ชายในความลับxอีกหน่อยผมก็โต x เปลือกลวง
โครงการนักโทษ
ความรักจะสยบคนเถื่อนที่มิอาจแตะต้องได้หรือไม่? หรือมันจะเป็นเพียงเชื้อไฟที่โหมกระพือให้เกิดความโกลาหลในหมู่นักโทษ?
มาร์โกต์เพิ่งเรียนจบมัธยมปลายและรู้สึกอึดอัดราวกับจะขาดอากาศหายใจในเมืองบ้านเกิดที่ไร้ซึ่งอนาคต เธอปรารถนาที่จะหนีไปให้พ้นจากที่นี่ คาร่า เพื่อนสนิทผู้บ้าบิ่นของเธอ คิดว่าตนได้พบหนทางหนีที่สมบูรณ์แบบสำหรับทั้งคู่แล้ว นั่นคือ ‘เดอะ พริซันเนอร์ โปรเจกต์’ โครงการที่เป็นที่ถกเถียงซึ่งมอบเงินก้อนโตที่สามารถเปลี่ยนชีวิตได้ เพื่อแลกกับการใช้เวลาร่วมกับนักโทษความปลอดภัยสูงสุด
โดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย คาร่ารีบไปลงชื่อสมัครให้พวกเธอทั้งคู่
รางวัลของพวกเธอน่ะหรือ? ก็คือตั๋วเที่ยวเดียวสู่ส่วนลึกของเรือนจำที่ปกครองโดยหัวหน้าแก๊ง เจ้าพ่อมาเฟีย และเหล่าบุรุษที่แม้แต่ผู้คุมก็ยังไม่กล้าต่อกร...
ณ ใจกลางของทั้งหมดนั้น เธอได้พบกับ โคแบน ซานโตเรลลี... ชายผู้เย็นชากว่าน้ำแข็ง มืดมนยิ่งกว่ารัตติกาล และอันตรายร้ายแรงดุจเปลวเพลิงที่โหมกระพือความกราดเกรี้ยวในใจ เขารู้ดีว่าโครงการนี้อาจเป็นตั๋วใบเดียวสู่อิสรภาพของเขา... ตั๋วใบเดียวที่จะนำไปสู่การแก้แค้นคนที่จับเขามาขังไว้ และดังนั้น เขาจึงต้องพิสูจน์ให้ได้ว่าเขาสามารถเรียนรู้ที่จะรัก...
มาร์โกต์จะเป็นผู้โชคดีที่ได้รับเลือกให้มาช่วยดัดนิสัยเขาหรือไม่?
โคแบนจะสามารถมอบอะไรให้ได้บ้าง... นอกเหนือไปจากแค่เรื่องบนเตียง?
สิ่งที่เริ่มต้นจากการปฏิเสธ... อาจเติบโตกลายเป็นความหลงใหล... ซึ่งอาจค่อยๆ บ่มเพาะจนกลายเป็นรักแท้ในที่สุด...
นิยายรักอารมณ์ร้าย
เงารักเพลิงเสน่หา
จันทราพร่างพราว เหมันต์หวนคืน
ทำให้ กัวจื่อหรานได้พบกับหลินอวี้เจิน
เขาต้องตามหาไข่มุกล้ำค่ากลับคืนสู่ตระกูล
ทว่าเขากลับพบว่าสิ่งที่ล้ำค่ายิ่งกว่าคือนางที่มีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น
ซีรี่ส์ตระกูล 3 ห.
ตวาดเสียงกร้าวกัดฟันแน่นด้วยความโกรธตัวเอง แต่ถ้าหล่อนบอกทำอย่างกับเขาจะหยุดอย่างนั้นแหละ ไม่มีทางเสียหรอก ของดีแบบนี้ปล่อยไปก็หม_แล้ว ตอนนี้เขาเองก็เจ็บไม่แพ้เธอหรอก ก็ในเมื่อภายในหล่อนกำลังตอดรัดเขาจนต้องกระตุกเกร็งร่างด้วยความอดทนอดกลั้น
“อึก! ฉันเจ็บ! ได้โปรด...ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะนะคุณเหรียญชัย อึก! อะ! ฮือ!”
หล่อนวอนขอความเห็นใจ ส่ายหน้าที่อาบไปด้วยน้ำตาไปมาด้วยความทรมาน ตอนนี้ร่างกายเหมือนถูกฉีกทึ้งออกเป็นสองชิ้น แล้วมีมีดนับพันเล่มทิ่มแทงเข้ามากลางลำตัวก็มิปาน
“อย่าโง่หน่อยเลยเนตร! ใครจะปล่อยเธอไป เธอขาวสะอาดแบบนี้ เหมาะกับของสำส่อนแบบฉันมาก อ่า!” ยังคงไม่มีสำนึกดีจะห่วงใยคนตัวเล็ก จิตใจด้านชาของเหรียญชัยช่างแข็งกร้าวเหลือเกิน
“สะใจฉันนัก ฮึฮึ!”
หัวเราะเย้ยหยัน พลางขยับถอนแก่นกายร้อนของตัวเองออกมา แล้วถอดถุงที่ครอบแก่นกายตัวเองทิ้ง เมื่อเจ้าหล่อนสะอาดปลอดโรค เขาก็อยากสัมผัสเนื้อแท้ความหวานฉ่ำของหล่อน
สวรรค์(กาม) (ลำดับที่ 1 ในซีรี่ส์ตระกูล 3 ห.)
เหว(กาม) (ลำดับที่ 2 ในซีรี่ส์ตระกูล 3 ห.)
คู่กัดตัวร้ายของยัยเฉิ่ม
เธอมาทำงานที่ไร่นทีธรเพราะความจำเป็นบางอย่างที่ไม่สามารถบอกใครได้
"ทนจี๊ดไม่นานหรอกค่ะ"
เสี่ยนทีชายหนุ่มแสนเพอร์เฟค
หล่อ-รวยมาก
สิ่งที่เกลียดที่สุดคือ
ยัยเฉิ่มหน้านิ่ง
"ทนไหวก็อยู่ไป หึหึ!!"
